गोड हसून बोलणार ना

            

काल रात्रीच तिला सागुन ठेवल होत, उदया आपण दोघे एकत्र रेल्वे स्टेशन पर्यंत जाऊ. देलेल्या वेळेला ती बस स्टॉपला आली. मला अपेक्षा होती ती माझ्याबरोबर ऐइल म्हणून. तिच्या चेहरावर वेगलाच तणाव होता. उदास चेहरा पाहून मला माझ्या अपराधाची जाणीव झाली. तिच्या मते तो अपराध होता, पण जे खर आहे तेच तिला वेगळ्या बाजूनी दाखवून मी दिल होत. सत्य हे पचवन फार कठीण असत पत्येकला जमत नाही ते.त्यामुलेच ते तिच्या मनाला  चांगलाच लागल. बसमध्ये सीट वर बसताना ती माझ्या बाजूला न बसता वेगळी बसली, यावरून राणीसाहेबाचा मुड़ मला लगेच कळला, त्यामुले बसमध्ये आमच बोलण झालच नाही. बस मधून उतरल्यावर स्टेशनला जाई पर्यंत बोललो. रेल्वेच्या डब्ब्यात चढल्यावर कॉल कर त्याप्रमाणे मी कॉल केला, १५ - २० मिनिट ती माझ्याबरोबर बोलली. रात्री ११ नंतर मला संदेश पाठवू नकोस, यापुढे आपण भेटणार नाही फक्त फ़ोन वरून बोलायाच. तुला मी विसरण्याचा प्रयत्न करते मला मदत कर. अस ऐकून मी गार झालो. ती हे सर्व शांतपणे सांगत होती, मी तुझ्यावर नाराज आहे हे तिच्या बोलणातून मला कलू नहे याचा ती प्रयत्न करीत होती. दिवसभर मी तिचाच विचार करत होतो. कामावरून घरी आल्यावर संदेशद्वारे माझाशी बोलेल अशी मला आशा होती, ती संदेश पाठवित होती पण मला नाही इतराना.  घरात  हल्ली ती खुपच शांत असते असे तिचे घरचेच म्हणतात. याला अप्रत्यक्ष मी सुद्धा जबाबदार आहे हे तिला आणि मलाच माहिती.